بازهم خدايگان سرزمينهاي ايراني سيني زرين هفت سوار خوان نوروزي ايرانيان را با دم بهار هرچه رنگين تر، بر سر سفره هاي مردمان اين ديار آوردند.
باز هم ديرکهاي زرين پرتوي مهر، سايه سروري و سرور را در ميان آه وآتش، توانا و استوار برپا کردند تا دوباره و براي چندهزارمين بار دل و ديده فرياد جوانگي سردهند.
اکنون فرخ باد نوروز را با بلندترين فرياد و رساترين بانگ، هم آوا با پيشينيان و گذشتگان، آرش وار به گوشه گوشه مرزهاي ايران بزرگ مي فرستم و دست در دست همه ايرانيان، چه امروزيان و چه هموطنانم در دوردستهاي تاريخ از چين تا روم، دست مي افشانيم و پاي ميکوبيم تا غرش شادي و جشن همه ما از دلمون (بحرين) تا فققاز دوباره به ياد اين پهنه آورد روزگار يکي بودن را و بستري سازد بهار يکي شدن را.
فرخ باد نوروز و فرخنده روزگارتان
باز هم ديرکهاي زرين پرتوي مهر، سايه سروري و سرور را در ميان آه وآتش، توانا و استوار برپا کردند تا دوباره و براي چندهزارمين بار دل و ديده فرياد جوانگي سردهند.
اکنون فرخ باد نوروز را با بلندترين فرياد و رساترين بانگ، هم آوا با پيشينيان و گذشتگان، آرش وار به گوشه گوشه مرزهاي ايران بزرگ مي فرستم و دست در دست همه ايرانيان، چه امروزيان و چه هموطنانم در دوردستهاي تاريخ از چين تا روم، دست مي افشانيم و پاي ميکوبيم تا غرش شادي و جشن همه ما از دلمون (بحرين) تا فققاز دوباره به ياد اين پهنه آورد روزگار يکي بودن را و بستري سازد بهار يکي شدن را.
فرخ باد نوروز و فرخنده روزگارتان
پيچيد در هواي لبريز شور خانه
بوي بهار، ايران، نوروز، يک جوانه
روييدن جوانه آهنگ ميهني ساخت
با ما تو هم نفس شو، برخوان تو اين ترانه
برخيز آتشي کن اينجا تهمتني کن
انگار رستمي نيست ديگر در اين زمانه
از زاگرس به البرز خطي کشيده ام من
خواهم کمانگري را از بهر يک فسانه
گم کرده اي خودت را، ايمان و باورت را
اين تپه باستانيست اينجا بزن گمانه
تاري بزن و جامي، نوروز پاک آمد
سرما شکستني شد با آذرين زبانه
يادم تو را فراموش از غصه هاي بر دوش
دل را به تو گشودم تنها به اين بهانه
نوروز سايه افکند بر شهرهاي ميهن
بر سغد و بر سمرقند، بر بلخ و توس و بانه
يک جا هرات بيدار، يک جا خليج هشيار
تنب بزرگ و کوچک، کرکوک، ري، ميانه
بگذشتم از مکافات، بگذاشتم خرافات
بگذار جهل تازي، بگذر ز تازيانه
سينه به سينه نوروز در جان ماست جاري
کوچه به کوچه ديديم اين گوهر يگانه
شايد دوباره با هم گرد وطن نشستيم
در تيسفون به لطف نوروز جاودانه
بوي بهار، ايران، نوروز، يک جوانه
روييدن جوانه آهنگ ميهني ساخت
با ما تو هم نفس شو، برخوان تو اين ترانه
برخيز آتشي کن اينجا تهمتني کن
انگار رستمي نيست ديگر در اين زمانه
از زاگرس به البرز خطي کشيده ام من
خواهم کمانگري را از بهر يک فسانه
گم کرده اي خودت را، ايمان و باورت را
اين تپه باستانيست اينجا بزن گمانه
تاري بزن و جامي، نوروز پاک آمد
سرما شکستني شد با آذرين زبانه
يادم تو را فراموش از غصه هاي بر دوش
دل را به تو گشودم تنها به اين بهانه
نوروز سايه افکند بر شهرهاي ميهن
بر سغد و بر سمرقند، بر بلخ و توس و بانه
يک جا هرات بيدار، يک جا خليج هشيار
تنب بزرگ و کوچک، کرکوک، ري، ميانه
بگذشتم از مکافات، بگذاشتم خرافات
بگذار جهل تازي، بگذر ز تازيانه
سينه به سينه نوروز در جان ماست جاري
کوچه به کوچه ديديم اين گوهر يگانه
شايد دوباره با هم گرد وطن نشستيم
در تيسفون به لطف نوروز جاودانه
========================= کاوه مرادي
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر