يلدا

جشني دگر از بسيار جشنهاي آريايي برپاست، خور روز و روز برابري انسانها که پس از يلداي شب چهره در دل ايرانيان نداي دوستي مي آرد و در جان انيرانيان رشک.

سالها پيش، زماني که جوانه ها آزادانه مي رستند و سبز مي شدند نياکانمان در ايرانشهر اين شب را همه باهم پاس دار بودند تا بر ترس برنيامدن خورشيد غلبه کنند و فرداي زايش را هم پاس ميداشتند که آن روز، خورروز است.

يلدا شبيست که ما و پدرانمان به انتظار مي نشينيم و در اين شب نشيني مهرانه به مهر مي رسيم.

آيين شب چله  از هزاره دوم پيش از ميلاد مسيح تا به امروز تقريبا به همان صورت در ايران بزرگ- صرف نظر از مرزبندي هاي تحميلي دوقرن گذشته- هرسال برگزار مي شود.

ما هم باز، همچون هيجان نوروز از خجند تا بوموسي امشب همه با هم هستيم و به انتظار نشستيم تا شب رود و سپيده دمد.

خور روز آيد و چو فردا برآيد بلند آفتاب، دگربار آزادگان و يلان اين سرزمين اهورايي در خدمت مردمان، شادي و راستي را در اين پهنه خواهند گستراند.

. . . اندکي صبر سحر نزديک است