روستای کندوان

سفرنامه کندوان

سفر به آذربایجان بیش از اینکه بازدید از  طبیعتی بکر و بارور باشد هم آغوشی با فرهنگی اصیل و دیرپا در گستره تمدن آریاییست که ورود به آن حریم در هر دوحال شوری غرورانگیر در ایرانی بر می انگیزد و  ناخودآگاه فراست و دلاوری مردمانش پرده های تاریخ گذشته خصوصن معاصرمان را در ذهن به نمایش در می آورد. سرزمینی که مردمانش ستار خان و باقر خان و شعریار و هشترودی  و باکری بوده اند و چالدران را ساخته اند و باسکرویل را پرداخته اند

درست گفته اند که "مسافرت با قطار را باید ترجیح دهیم" مسافرت های هوایی این روزها واقعن دل شیر می خواهد و پول کلان و کسانی که با اتوبوس هم سفر کرده اند خوب می دانند که بیشتر از شش هفت ساعت نشستن روی صندلی بسیار خسته کننده است، ما هم سفرمان را از راه آهن تهران بزرگ به سمت تبریز آذربایجان آغازیدیم. جدای از امکانات مسافرت ریلی بلیط 25000 تومانی بسیار گران می نمود که هزینه رفت  و برگشت یک نفر دوبرابر این مبلغ برای یک مسافرت کم خرج یا خانواده ای پر چمعیت گرانتر از پول بنزین تا تبریز می شد.

ساعت حرکت من از تهران 6 بعد از ظهر بود و مسیر تقریبن 700 کیلومتری به سمت شمال غرب ایران را پس از 13 ساعت طی کردم و به تبریز رسیدم، برای استفاده بهتر از وقت، بدون رفتن به ترمینال داخلی شهر و از همان میدان راه آهن به دنبال ماشینی برای روستای کندوان بودم که دست آخر مجبور شدم با مینی بوسی که خود راننده آن شک داشت که به کندوان خواهد رفت یا نه، تا شهرستان اسکو بروم، از تبریز تا اسکو حدودن 40 دقیقه زمان برد و از اسکو 25 کیلومتر تا کندوان راه داشتم که پس از طی آن مسیر تقریبن حوالی ساعت 9 صبح به کندوان رسیدم.

روستایی بدون هیچ زمین هموار و به اصطلاح فلت با رودخانه ای کمی بزرگتراز یک نهر در پایین آن که در روزهای شلوغی بازدبد تبدیل به محلی برای سروته کردن ماشینها میشد و مزارعی بعضن کوچک که ظاهرن بیشتر محصولات دامی در آنها کشت می شد و از همه  معروفتر خانه هایی از جنس سنگ و به شکل کله قند که در دامنه های جنوبی تپه های شمالی این روستا ساخته شده اند.

کندوان به خاطر خانه هایش و چشمه آب معدنی در پایین همان کوهها معروف است ظاهرن زمانی که آب معدنی این چشمه ها طرفدار داشته است، خانه ها و معماری این روستا آنقدر مورد توجه عموم نبوده اند. پیرمردان می گویند سنگی بسیار بزرگ در درهانه چشمه بوده است که کسی را یارای جنباندن آن نبوده و وقتی شکاف و ترک روی سنگ را در محل ریزش آب بر روی آن دیده اند به خاصیت سنگ شکنی این آب پی برده اند حال اینکه اساسن این اتفاق شکستگی بوده یا تراش یا حل شدگی و در صورت باور به این اتفاق با توجه به اینکه تداوم ریزش آب یا تکانهای لایه های زمین هم میتوانند باعث چنین شکستکی بشوند ، مشخص نیست که این دلیل موجهی برای شفابخش بودن این چشمه می تواند باشد یا نه. البته بسیار کسان بوده اند که مشکلات کلیوی خود را پس از استفاده از این آب برطرف شده دیده اند و پزشکانی هم هستند که نوشیدن از این آب را توصیه می کنند.اکنون چندین چشمه را در یک منبع سرازیز کرده و برای اینکه دسترسی عمومی راحت تر باشد و زمان کمتری از مراجعه کنندگان طلب کند مکانی با چندین آبریزگاه درست کرده اند. اینطور که می گفتند آب لوله کشی خانه ها هم از همین چشمه هاست که حتی می تواند بهتر از آب آن چشمه ها باشد چون نظارت بیولوژیکی بیشتری بر آن حاکم است.

ولی اکنون اهمیت خانه های این روستا نه تنها کمتر از این چشمه ها نیست بلکه هیجان داخلی ها و خارجی ها بیشتر به خاطر این خانه ها و سبک زندگی مردمان کندوان در آن است، کندوانی ها از این استعداد طبیعی کوهها و جنس سنگهای آن استفاده کرده اند و با تراشی که مسلمن کار توانفرسایی بوده اتاقهای زندگی روستایی خود را در آنها ایجاد کرده اند و با این کار هم توان خود را در برابر مهاجمین خارجی افزایش داده اند و هم سقف زندگی خود را در برابر برف و باران و زمستان سخت این روستا بیمه کرده اند.طبیعت کندوان نشانگر زمستانی سخت و طاقت فرساست و طبیعتن مردمان آن در زمستان کمتر از این خانه ها خارم می شده اند .

اکنون شرایط زندگی کندوانی ها تفاوت بسیاری با آنچه در گذشته بوده اند کرده است. اقتصاد آنها رونق پیدا کرده است که بی ارتباط با پولی که از فروش محصولات بومی و غیر بومی به گردشگران نصیب آنها می شود نیست.

اکثر گردشگران از همان مناطق نزدیک مثل تبریز به کندوان می آیند و شمار گردشگرانی غیر ایرانی و غیر استانی در مقابل آذربایجانی ها ناچیز است.

متاسفانه مثل هر جاذبه طبیعی و تاریخی کندوان هم در معرض تهدیدهایی است.آثار فرسایش از حجم بسیار بالای بازدید از این روستا کاملن مشهود است و کوچه پس کوچه های کله قندی های این روستا که پر شیب و صعب العبور هستند از این هجوم مکرر بسیار خسته اند همچنین امیدوارم نگاه اقتصادی مردم این روستا در تجارت با گردشگران که تا اینجا برای آنها بسیار مثبت و فرهنگساز هم بوده است جنبه منفی مانند آنچه در کرانه ساحلی شمال ایران مشاهده می شود در پی نداشته باشد.

همچنین ساخت خانه های آجری در پایین دست خانه های سنگی ثبت جهانی این روستا را با مشکل مواجه کرده که گویا این مهم منوط به تخریب بافت جدید روستایی است که گمان نمی کنم به این سادگی ها میسر شود

از خصوصیات بسیار خوب کندوانی ها راستگویی آنهاست می توانم بگویم آنها به سختی دروغ می گویند و بسیار کم طمع و بی شیله پیله هستند در جایی که گردشگران عادت زباله سازی و زباله ریزی خود را هم با خود می برند جوانانی بومی را دیدم که بدون ادعا و سرخود از روی زمین و از توی رودخانه زباله بر می داشتند.

کوهستانهای نزدیک این روستا را کند و کار کردم بسیار از نظر گیاهان دارویی و خوراکی غنی بود و آنجا هم بر خلاف اکثر جاهای تفریحی ایران عاری از زباله بود که بسیار خوشایند و ستودنی بود. امیدوارم پای ویلاساز ها و زمین خواران حالا حالا ها به آنجا باز نشود.

از دیگرد موارد بسیار جالب توجه در این روستا احترام مردان به زنان بود که به جرات تمام زنان را دوشادوش مردان در کار و تلاش دیدم و مردان را در احترام گذاری به همسران خود نمونه، همسرانی که در نظافت محل زندگی و کسب کوشا بودند و دلسوزانه رونق بخش زندگی شوهران 

بعد از دو روز از این روستا خارج شدم و با پوستی سوخته از آفتاب همچون مردمانش پای در مسیر خانه نهادم وبا کوله ای پر از برگه هلو و پونه و کندر و یادی خوش از آن مردم  و کودکان با لپهای گل انداخته به خانه برگشتم

هموطن بصیرتت مبارک !

از چند روز قبلش که زنجیره های سبز انسانی رو از میدان راه آهن تا تجریش حرکت می کردند دیده بودم ، تعدادشون رو ، شعارهاشون و وای از شادی و برق توی چشماشون، از خشم توی صداشون و لبخند امیدوارشون...

موقع انتخابات چند تا مرکز رفتم تا یک جای خلوت پیدا کنم ولی همه جا سبز بود از آدمهایی که با نگاهشون در سکوت به هم لبخند می زدند بعد از انتخابات اون جمعیت بیشمار عصبانی رو که از میدون امام حسین تا آزادی مثل جریان رودخونه حرکت می کردند و همه جا جاری بودند. توی توپخونه ، جلوی مجلس، جلوی صدا و سیما، آدمهایی که جونشون رو می گرفتند کف دستشون و می رفتند زیر باتوم بسیجی ها ، جلوی گلوله، توی زندون، زیر فشار بی حرمتی ، تجاوز و شکنجه ... هر کس که حرفی زد و یا حتی می خواست که بزنه....جسد های یخ زده توی سردخونه که بی نام و نشون دفن می شدند، سوزونده شدند، گم شدند و یا اونهایی که هنوز توی اون سوراخ های کثیف زندون عکس کبوتر سفید آزادی رو روی دیوار می کشند ، خانواده های چشم به انتظارشون ... نه . با مینی بوس به عشق چلو کباب و ساندیس نمی آمدند. می آمدند که حرفشون رو بزنند . چه با کلام چه با سکوت... که نشون بدند برای آزادی له له می زنند. امید داشتند... احساس مسئولیت در مقابل نسل بعد ، حس ترحم به نسل های ساده ی قدیم...

اما اون موقع تلویزون رو که میگرفتی آموزش بستنی شفتالو و کیک سیب زمینی می داد، سبد بافی، گل مصنوعی ...فیلم های سینمایی ... مسابقه من گازت میگیرم تو بخند....خیلی که سر و صدا می شد می گفتند یک عده دزد و اوباش به دلایل نا معلومی شیشه های ماشین ها رو شکستند. هیچ کس از صدای الله و اکبر شب هاشون حرفی نمی زد. ندا... مرگ ندا صوری بوده . بغل دستیش کشتتش، کارهمون استاد موسیقیش بود، از بی بی سی اومدند کشتنش که بتونند فیلم بگیرند. کار اسرائیل بوده یا شاید انگلیس اما نه حتما" کار مریم رجبی بود. کار همه بود الی اون بسیجی که تفنگ دستش داده بودند.

یکهو روز نهم همه به خوشون آمدند که ا.ن. بهترین رئیس جمهور دنیاست و آزادی از این بیشتر باعث سوء هاضمه می شه. فهمیدیم که ولایت فقیه بیشتر از ما می فهمه و ما فریب خورده بودیم. فریب انگلیس خوشمزه است اما نباید خوردش چون باعث رودل می شه. آنزیم هضم آزادی توی معده ما ایرانیها نیست.

حالا به صراحت می گند مردم بودند که شعار میدادند نه اوباش ولی مردمی بودند که اشتباه متوجه شده بودند و اشتباهی گفته بودند مرگ بر اصل ولایت فقیه! به حمد و قوه خداوند تبارک و تعالی حالا آگاه شدند و به یمن این مبارکی اسم یک میدون رو می گذاریم بصیرت. حالا هر کانالی رو که میگیری جشن بصیرت رو نشون میده. همون روز آگاهی که مردم که توی یک تیکه میدون ولیعصر سیب زمینی می گرفتند و شعار میدادند و رئیس جمهور منتخبشون یکهو سید شده بود. اولاد همون پیغمبری که گفته بود که فرمانروایی یک حکومت ممکنه بتونه با کفرادامه پیدا کنه کنه ولی با ظلم نه ! و هزاران وعده خوب دیگه که باید بنشینیم تا روزی صبح دولتمان بدمد!

مرگ هم در دسترس نیست!

زندگیم یکجوری شبیه داستان زنده بگور صادق هدایت می مونه. لابد آخرشم زنده زنده دفنم می کنند. اولین مورد جدیش سال 70 بود ، می خواستم امتحان ورودی یک موسسه رو که توی خیابون جمهوری بود بدم. با عجله از اتوبوس پیاده شدم و از پشت اتوبوس پریدم توی خط ویژه. یکهو دیدم که یک جیپ ارتشی با سرعت داره میاد طرفم. وقت فکر کردن نداشتم . تنها کاری که تونستم بکنم اینه که چرخیدم به پشت که صحنه ی برخوردش را با چشمام نبینم. صدای ترمزش هنوز توی گوشمه... یکهو پرواز کردم و چند متر اونطرف تر روی زمین نشستم. درست روی پاهام فرود آمده بودم ولی از شدت شوک نمی تونستم جایی رو نگاه کنم. سرم رو بین دو دست گرفته بودم و خیره شده بودم به زمین. ذهنم کامل خالی شده بود. درست نمی تونستم بفهمم چی شده. زنده ام یا مردم. نمی دونم چند وقت گذشت ... فقط صدای سربازی که راننده جیپ بود می شنیدم که می گفت خانوم تورو خدا منو ببخش مأموریت داشتم، اینم حکمش ببین ببین! من همینجور که به زمین نگاه میکردم گفتم چیزیم نیست... یکی هم با یک لیوان آب اومده بود سراغم. می گفت خواهر این رو بخور حالت جا بیاد بعد با این آقا برو بیمارستان. الان بدنت گرمه نمی فهمی، حتما" یک جات شکسته. از زمین بلند شدم گفتم ممنون آب نمی خوام چیزیم نیست . خاک لباسم رو تکوندم . شیشه ساعتم ترکیده بود . بند چرمی کیفم از وسط پاره شده بود. ولی یک خراش هم درکار نبود. دیدم هنوز وقت دارم خودم رو به جلسه امتحان برسونم. سربازه عین مگس دورم می چرخید و التماس می کرد که من رو ببره بیمارستان. عصبانی بودم ولی حالم خوب بود. سریع پریدم اونور خیابون به راننده تاکسی گفتم مستقیم چهار راه جامی... دیدم چشماش از حدقه زده بیرون و داره من رو نگاه می کنه. با خودم گفتم به چی نگاه می کنه !! نکنه داره روح می بینه؟! سرم رو چرخوندم دیدم حدود دویست نفر آدم دورم جمع شدن. مغازه دارها ، راننده های ماشین ها و همه مسافرهای اتوبوس با تعجب ذل زده بودند به من. همه خیابون متوقف شده بود. ظاهرا" با سرعت اون ماشین عظیم الجثه و شکل تصادف ، داستان باید به مرگ من ختم می شد و الان یک آمبولانس میومد و جسدم رو جمع می کرد...آخ متأسفم که داستان اونجوری که می خواین درام تموم نشده... از این فکرزدم زیر خنده! لابد حالا تصورمی کردند ضربه به مغزم وارد شده. قاه قاه قاه بلند می خندیدم . برای اینکه زودتر فرار کنم تا به جای بیمارستان نبرنم تیمارستان، پریدم توی تاکسی. رسیدم دم موسسه دیدم عجب جای داغونیه . از امتحان منصرف شدم و دوباره سوار اتوبوس شدم . تا زمانیکه تا سر کوچه میرسیدم هنوز داشتم به قیافه آدم ها می خندیدم. از ایستگاه اتوبوس تا خونه حدود یک ربع راه بود که تصمیم گرفتم قدم بزنم. نمی دونم چرا یهو دلم گرفت و تا خونه زار زار گریه کردم. بابام در رو روم باز کرد و با تعجب پرسید چی شده ؟!! (آخه من از اون آدم هام که به سختی اشکمو نشون کسی میدم). گفتم هیچی بابا ماشین زده بهم. گفت ای بابا چرا نرفتی بیمارستان؟! یک زنگ می زدی من هم میومدم...حالا بریم؟ گفتم هیچیم نیست گفت پس چرا گریه می کنی؟؟ ترسیدی؟ در حالیکه تقریبا" جیغ می زدم به طرف اتاقم دودیم و گفتم آخه ماشین به اون گندگی هم زیرم می کنه نمی میرم!!! پس من چطوری می میرم؟؟ چرا هیج جور نمی میرم؟؟ بابام که هنوز فکر میکرد من ترسیدم خنده اش گرفته بود.

ادامه دارد...

* البته بگم که سه روز از شدت کوفتگی ناشی از ضربه سنگین، کامل خشک شده بودم و از رختخواب بیرون نیومدم.

يلدا

جشني دگر از بسيار جشنهاي آريايي برپاست، خور روز و روز برابري انسانها که پس از يلداي شب چهره در دل ايرانيان نداي دوستي مي آرد و در جان انيرانيان رشک.

سالها پيش، زماني که جوانه ها آزادانه مي رستند و سبز مي شدند نياکانمان در ايرانشهر اين شب را همه باهم پاس دار بودند تا بر ترس برنيامدن خورشيد غلبه کنند و فرداي زايش را هم پاس ميداشتند که آن روز، خورروز است.

يلدا شبيست که ما و پدرانمان به انتظار مي نشينيم و در اين شب نشيني مهرانه به مهر مي رسيم.

آيين شب چله  از هزاره دوم پيش از ميلاد مسيح تا به امروز تقريبا به همان صورت در ايران بزرگ- صرف نظر از مرزبندي هاي تحميلي دوقرن گذشته- هرسال برگزار مي شود.

ما هم باز، همچون هيجان نوروز از خجند تا بوموسي امشب همه با هم هستيم و به انتظار نشستيم تا شب رود و سپيده دمد.

خور روز آيد و چو فردا برآيد بلند آفتاب، دگربار آزادگان و يلان اين سرزمين اهورايي در خدمت مردمان، شادي و راستي را در اين پهنه خواهند گستراند.

. . . اندکي صبر سحر نزديک است

اندکي صبر سحر نزديک است

بچه ها همگی به صرف هد اند لگ در کانادا !!

جمعه ساعت هفت صبح با دوستی جلوی کله پاچه فروشی قرار گذاشتیم. هنوز که هنوزه ارتباط بین کله پاچه رو با مرد بودن نفهمیدم. برای مرد ها عجیبه که دوتا خانم رو توی کله پاچه فروشی ببینند. یک پسر جوون نوزده بیست ساله پشت دیگ وایستاده بود که به زور می شد دیدش. اونقدر با عصبانیت کار میکرد که تقریبا" می شه گفت همه چیز رو پرتاب می کرد. با خودم فکر کردم " دلمون گرفت، اومدیم خونه خاله..." دو تا سوال کردم جواب نداد. با کنایه پرسیدم زبون داری؟ بدون اینکه جواب بده زبون رو توی ظرف نشون داد. من خندیدم . خودش هم خندش گرفت. بی مقدمه گفت آخه اینجا که مملکت نیست. هیچ چیش سر جاش نیست. گفتم آره سخته ! گفت من که میخوام برم اون طرف. گفتم به سلامتی کجا؟ گفت کانادا پیش عموم. پرسیدم عموتون هم اونجا کله فروشی دارن ؟! واقعا" هم حیف نیروهای مفیدی مثل شماست که توی ایران استعدادشون به هدر بره.

شنبه ساعت هفتم نیم صبح که رسیدم شرکت مدیرم داشت بی ام و ایکس شیش مشکیش رو پارک می کرد. آسانسور رو نگه داشتم تا بیاد سوار شه. احوال پرسی نکرده گفت اه دوباره هوا کثیف شد. عین خود این مملکت. اینجا دیگه جای موندن نیست باید رفت. باید جونمون رو برداریم و فرار کنیم. گفتم شما می خواین کجا تشریف ببرید؟ گفت از طریق سرمایه گذاری اقامت کانادا گرفتم که برم. یاده پسره افتادم که توی کله پاچه فروشی بود و نا خودآگاه خنده ام گرفت و گفتم به سلامتی!

از من مخواه . . .

از من مخواه صبر از اين بيشتر کنم

ضد و نقيض عشق تو را معتبر کنم

آنقدر خسته ام که شبي ناگهان خموش

ترک سر و بر و ثمر و دردسر کنم

نه مي توان که قصه به سينه نگاه داشت

نه مي توانم اينکه کسي باخبر کنم

يکدم اگر حديث اسيريم گويمت

از پاي تا به سر همه را شعله ور کنم

يک راه، پر تلاطم و راه دگر سکوت

بايد دوباره بر سر اين ره خطر کنم

اين داغ را جه بود، به از چه چه غزل

مرغ سحر شدم که ز غم ناله سر کنم

همشهريان مرا به دقت ياران اميد نيست

بايد بدون ترس ز شهرم سفر کنم

بي نام و ياد خويش به هر کوي مي روم

تا اندرون خسته خود بارور کنم

گر بارور نشد به تبي خستگي خويش

همراه جان خسته از اين تن بدر کنم

"آخر، سرايم از آن شعرهاي ناب

شايد که در دل سنگت اثر کنم*"

کاوه مرادي

23/5/89

*

اي شعر من بگو که جدايي چه مي کند

کاري بکن که در دل سنگش اثر کني

اي چنگ غم که از تو بجز ناله برنخاست

راهي بزن که ناله از اين بيشتر کني

فريدون مشيري

تقصیر من بود

نه دیگه نمی تونم... طاقتم تموم شد...دیگه نمی تونم.... بایست اعتراف کنم.....

ببینید....چطور بگم؟ خواب مونده بودم ، مسیر دور بود ، پول آژانس هم نداشتم، خوب ....آره می دونم می دونم یک خورده تنبلی هم کردم....وای چی بگم؟ روم سیاه ...من ....آه خدا منو ببخشه ....من روزهای فرد ماشینم رو که پلاکش زوج بود آوردم بیرون. البته پلیس دو بار جریمه ام کرد و عین 26 تومنش رو هم دادم ولی بازهم نمی تونم توی چشم هیچ کدومتون نگاه کنم... آره بابا، آره آلودگی هوا تقصیر من بود. می دونم با هر روز تعطیلی یک و نیم میلیار دلار به مملکت ضرر وارد میشه . تعداد بیماران تنفسی تا ۶۰ درصد زیاد می شه .روم سیاه ... هیچی برای دفاع از خودم ندارم که بگم. خوب ...من بیشعور درک نکردم که الان به حزب الله لبنان کمک نقدی کردن مهم تر ازاینه که یک میلیون خودروی فرسوده رو از ترافیک شهری خارج کنن و یا خودری استاندارد تولید کنن. می فهمم ...شرمنده همتون هم هستم... می دونین ؟ اگر یک ندا یا سهرابی توی خیابون داد بزنه باید پول ملت رو خرج چماغدار ها بکنند که حالشون رو بگیره نه اینکه پارکینگ عمومی و مترو و فضای سبز ایجاد کنن. بعد از این که مردم فلسطین مشکلشون با اسرائیل حل شد قرار شده که یک فکری بکنن که دیگه از گازوئیل استفاده نشه . خودشون از سال 74 فکر همه چیز رو کردن ولی خوب به پولش احتیاج داشتن که کیک زرد درست کنند ... ولی باز من احمق ماشین پلاک زوجم رو روز فرد آوردم بیرون... تو رو خدا شما رو به این شب های عزیز ، به جان امام حسین قسم میدم من رو ببخشین. جوون بودم و جاهل... دعام کنین سر به راه بشم. شرمنده که این چند روز دود ماشین من بود که اذیتتون کرد. همش تقصیر من بود. آخی یخورده سبک شدم ....

بار گناه

چه شبهاییه این شب ها ...

حسین و احمد دو تا داداشن که سی ساله توی محل هر سال این موقع علم میکشند و کتل هوا می کنند و نذری می دن. از پارسال که باباشون افتاد مرد، سر قضیه ارث و میراث کلاهشون حسابی توی هم رفت و حالا هر کدوم یک سر کوچه تکیه زده تا پوزه اون یکی رو به خاک بماله. درست روبروی پنجره اطاق من یک زمینه که شهرداری وقفش کرده و خاک برداری کرده تا فضای سبز درست کنه. توی این زمین یکیشون دو تا چادر صحرایی بزرگ زده عین خیمه ی حسین. یکی زنونه یکی مردونه . اون یکی هم توی یک خونه کلنگی که قراره تخریبش کنه و بساز بفروشی راه بندازه نذری میده که لابد بعد از فروشش خرجش درمیاد.

از ساعت هفت و هشت شب با یک ک ک ...الو لو و .... و یک طبل بزرگ شروع می کنند. تا دوازده شب چنان کنسرتی اجرا می کنند که محمد رضا گلزار باید بیاد و یاد بگیره. نوحه خونشون هم هرچی آهنگ ابی و هایده بلده می خونه و دو سه تا "ابوالفضل" و "حسین" و "زهرا" قاطیش می کنه و ارائه میده. یواش یواش بوی غذا که راه میوفته مردم و لات و لوت های محل جمع می شن. چهار تا سبیل کلفت و چند تا جوجه خروس که سبیل هاشون داره سبز می شه و عشق پرچم گر فتن و اینجور کارها هستند زنجیر به دست راه میوفتند و زنها هم چادر به سر دنبالشون زل می زنن به این مردها. دیگه اینجا فوتبال نیست که عیب داشته باشه زنها چشمشون به مردها بیوفته . گناه که نیست هیچ، تازه ثواب هم داره. مردها هم که مورد توجه قرار می گیرند بادی به غبغب می دن و زیر چشمی حواسشون به اطرافه و از اینکه جلب توجه می کنند توی دلشون قند آب می شه . آخرش هم چند تا چشمک و شماره تلفن و چندین ظرف غذا جا به جا می شه و همه میرن خونشون.

خلاصه آخرشب که می شه، حسین راضی، احمد راضی ، شهرداری راضی و بر و بچه های محل شکم سیر و راضی سرشون رو روی بالش می ذارن و به خواب خوش می رن. این وسط من می مونم و و یک کله پر از درد و کوله بار سنگین گناهان که باید تا آخر عمر بدوش بکشم !

روایتی از عاشورا

پارسال بود در هیاهوی به قول بعضی‌‌ها فتنه بد از انتخابات کفش و کلاه کردم تا عاشورا را در خیابون بگذرونم، کاری که هیچوقت در عمرم نکرده بودم را این بار به خاطره اتفاقاتی که افتاده بود می‌خواستم انجام بدم.

خوب، فصل فصل سرد بود و‌ با توجه به شرایطی که پیش بینی‌ می‌کردم اتفاق بیفته حسابی‌ لباس پوشیدم، ۲-۳ تا شلوار برای پاها و ۲-۳ تا بالاپوش برای قسمت بالای بدن روهم روهم پوشیدم و روی همهٔ اونا کاپشنی کلفت و جوندار به تن کردم و پا به کارزار کربلا گذاشتم.

اون روز ۲-۳ باری کتک بدی از عدّه ایی که نمیشناختمشون و مثل خودمون بودن خوردم دلیلش رو زیاد نفهمیدم، البته من از اونا تمیزتر بودم و آراسته تر، شاید به من حسادت کردن ولی‌ اگر هم دلیلشون این بود نمیدونم چرا تا سرحد مرگ و به قصد کشت میزدند، اینکه استخوانهای نازک و ستونهای بدن رو نشونه بگیرن و با چماق و با نیت شکستن اونا قربهً الی الله بزنن مجازاتی بسیار نا متناسب با جرمه.

خلاصه ما کلی‌ کتک خوردیم و در حالی‌ که من نفسم بند اومده بود و بیحال بودم مردم کلاه کاپشنم رو گرفتن و جنازه‌ام رو کشون کشون کشیدن توی یه خونه، حالم که سر جاش اومد دیدم یه جای سالم تو تنم نیست، نفسی گرفتم، پیاده مجبور بودم هفت هشت کیلومتر راه برم تا به خونه برسم چون ماشین نبود و اگر هم ماشینی پیدا می شد همهٔ راه‌ها بسته بود و نمی شد با ماشین رفت و چون می‌ترسیدم باز کتک بخورم و ایندفعه نتونم جون سالم به در ببرم و اینکه اگر در طول مسیر میفهمیدن زخمی هستم دیگه جرمم محرز بود یه ظرف خالی‌ غذای‌ نذری از تو آشغالا برداشتم گرفتم دستم و راه افتادم، آرنجم ضرب دیده بود و اگر برادران خشمگین متوجه می‌شدن کارم زار بود.

با دست خراب و پای لنگ ظرف غذا رو سپر کردم و تا خونه پیاده اومدم، سیگاری خریده بودم تا احیاناً اگر گازی برای آوردن اشک در محرّم از سوی برادران در فضا پخش شد از دود اون نه برای جلوگیری از اشک که برای جلوگیری از خفگی ناشی‌ از گاز استفاده کنم، سیگار در جیب و غذای نذری در دست، و نالان، حسینی حسینی به نزدیک خانه رسیدم، در مسیر‌های منتهی‌ به خانه دخترا و پسرا رو می دیدم که آراسته و شاداب اونها هم غذاهای نذری در دست به سمت خونه هاشون می‌رفتند.

من برای چه، یا برای که اینهمه کتک خورده بودم؟ فرق من با اونا چی‌ بود؟

هر دو در محرم غذا در دست داشتیم، آنها شاداب و برقرار بودند و من نالان و زخمی، فقط همین

کاوه

محرم

شده ست خانه کيخسرو آشيانه جغد             من خرابه نشين دلخوشم وطن دارم

محرم امسال هم آمد تا با کمک شريان عمر، جريان زندگي ايرانيمان را دوباره دگرگون ببينيم، امسال هم توانستيم تا شاهد برگزاري اين فستيوال بزرگ ايدئولوژيک باشيم، روال کار و زوال يار.

دوباره عادات ايرانيمان گل مي کند و اتوباني را براي توزيع شربت يا شايد در اين فصل سرد چاي داغ مي بنديم. بايد قبول کنيم در اين روزها ايجاد سر و صدايي شبيه شيون و ناله در هيچ جا و هيچ مکان نکوهيده نيست.

بالاتر از سياهي هم رنگي نيست، که اگر از دستمان بر بيايد چراغهاي راهنمايي را هم همينگونه مي خواهيم، با اجازه دين مستان فقط براي افزودن به ابعاد کارآيي آن از رنگ خاکستري هم بهره خواهيم برد، لوند نمي شود.

لعنت بر يزيد و سلام بر حسين، چه کسي آنها را مي شناسد و چه تصويري از آنها وجود دارد جز زورچپاني که نسل اندر نسل در گوشمان نه، که در پاچه مان رفته است.

بايد مواظب بود در حين رانندگي وجود يک خيابان يا يک ميدان به معني وجود مسيري براي عبور نيست، در اين ايام راه به معني مکاني براي بستن براي تکيه زدن و تکيه کردن به ديوار احساسات و برق نگاه مردم براي نزديک شدن به ناخداي گيتي است. در حقيقت فرهنگ لغات هم دستخوش تغيير مي شود "راه"، "بسته" معني ميشود.

                           محرم آمد و عيدم عزا شد                      ميون کربلا کفتر هوا شد

جوانان تنوع طلب صداي اوپ اوپ ديس ديس شان تبديل به نواهايي بي شباهت و بعضا با شباهت به همان حالت قبلي مي شود بالاخره تغيير و تکامل نبايد کارايي را زير سوال ببرد، ولي اين مهم نيست اين روزها، روزهاي نقالي داستان احقاق حق و بزرگنمايي آزادگيست، اگر دين نداري لااقل آزاده باش يا اينکه اگر آزاده نيستي لااقل دين داشته ياش هيچکدام فرقي نمي کند مهم اين است که سليقه دختران و پسران هم در اين ايام تغيير مي کند و پرداختن يکطرفه به جنس موجود در بازار باعث کسادي بازار نمي شود همه هلالي و حاج محمود و حاج منصور را دوست دارند، اينجا اينگونه مي شود با هم بود و از تيغ نگاه جان سالم بدر برد، حالا اين وسط، پرچم "اگر دين نداري لااقل دين داشته باش" هم دستمان داده باشند نه متوجه مي شويم و نه اگر هم بفهميم اهميتي دارد.

همه غذا مي پزند و همه آنهايي که هر روز سر سفره خودشان هم غذا داشته اند در صف غذا هستند. گويند خدايي وجود دارد که از سير کردن سيران خشنود مي شود البته بگذريم که در اين ميان ديده شدن از لاي نرده هاي خانه يا پرده هاي تکيه به عنوان توزيع کننده هم لذتي خاص دارد.

صداي گرفته و چهره خواب آلود براي توجيه حالت غم آلود،

                                                            سر سوزن اندوه و ته ريشي چند، به خدا غمگينم  

تخمه نمي خوريم، در قرن جديد اين کار نمونه اي شادي تلقي مي شود، ما که نديده ايم ولي حتما در خارج از اين مرزهاي سياه، آنجا که نر وماده -با صداي خودشان- به هم سلام مي کنند و به جهنم مي روند، هنگام لهو و لعب و در اوج شادي از دانه هاي روغني  مدد مي گيرند، مي شکنند و مغز مي خورند و دست مي افشانند.

اعجاز مي تراود از اين ايام وقتي زير باران سينه براي لب تشنگي مي زني، حتما پرودگار صلاح ديده بقيه فصلها هم شرمنده شوند همانطور که يکي صلاح بود بجنگد و يکي صلاح ديد دوستي کند.

ما ايرانيان جوابهايي داريم که عاشقانه و ماهرانه براي آنها صورت مسئله مي نويسيم.

کاوه

ظاهرا براي ما ايرانيان مرگ دامادمان بسيار پرداختني تر از تولد پدرمان است.

می گویند نمی بارد اشکی از آسمان
همه جا تیره و تار است
چه کنیم؟
به سیاهی فکر کنیم !
آری، همه جا تیره و تار است
نمی بارد حتی قطره ای از آسمان
دل ها همه در شک و نفاق
به بار ای آسمان
بشوی سیاهی ها را، پاک کن قلب هارا

Persian Gulf or Arabian Gulf

Persian Gulf or Arabian Gulf

يلدا

يلدا خانوم با دستاش دونه هستي رو کاشت
تا خورشيد از خواب پاشه هواي ماها رو داشت
يلدا خانوم يه شاخه از نور ماهو برداشت
اون رو تو گلدون شب روي سياهي گذاشت
يلدا به عشق نوروز صد تا ستاره برداشت
نود تا رو روشن کرد تو دل هر شب گذاشت
ده تا ستاره رو هم تو دل بچه ها کاشت
تا سال بعد بشه يه، باغ ستاره برداشت
نود ستاره شب حکم خط راهو داشت
سر نخو گرفتيم، اون ما رو تنها نداشت
اين ريسمون ستاره يه سين تو هفت سين گذاشت
بلدا خانوم کمک کرد نقشه راهو برداشت